Сакам да разглобам еден принцип за водење на политичка борба, кој сметам дека е пресуден од памтивека до денес. Иако истиот е потврдуван низ историјата, досега не е во пракса етаблиран од науката и естаблишментот, бидеќи е поразителен за нив. Дури во пракса најчесто се оди спротивно на него.
Имено, кога две групи се во долгорочна политичка борба за превласт и превземање на една територија или општество, за дефинитивна победа доволна е само контролата врз ТОЈ еден и единствен принцип. Алтернативно може да оди и без него, а со методичен процес во кој се смислуваат куп тактики и стратегии, да се тестираат на бојното поле, па да се менуваат согласно со успехот. Не дека и овој процес не би имал шанси за успех, бидејќи сепак е методичен и има логика, но сепак изискува огромни ресурси и жртви(политички и секакви) и успехот е прилично неизвесен.
Да се вратиме на суштината. Страната која победува, има меритократорна организација. Има вистински старешини и стручњаци на раководни позиции, наместо корумпирани ќелеши и медиокритети. Таа е способна да функционира ефикасно во насока на своите цели. Освен тоа, таа страна е исто така способна максимално да го искористи овој принцип, односно кај противничката страна да изврши субверзија и да им ја уништи организационата меритократија. Да се постават контролирани или неконтролирани идиоти на клучни позиции, а квалитетните систематски да се уништат и исфрлат. Дали е случајна политиката на прогон и емиграција на способните од страна на повеќето влади од осамостојувањето на Македонија до сега? Моето искуство вели не.
Недостатокот на меритократија кај нас е олицетворен во таканаречената „негативна селекција“, во „старата матрица“, во релативизацијата на етиката и немањето на критериум, во УДБА, во приватизацијата, во лажната политичка куклена претстава, во националните и државни предавства, во очајното „од нас држава не бидува“, во одливот на мозоци, во изумирањето на народот, во системската репресија врз секоја автентична македонска индивидуа со реален импакт, во секој ќелеш поставен на раководна позиција, во воените и политичките порази и тн.
Не кажав нешто којзнае колку ново. Меѓутоа, ако се земе долгорочноста на ваквата политичка борба, има еден многу важен момент, а тоа е дека децениските или вековните текови не се одвиваат случајно и дека не сме прв пат сме под ваков силен налет. Сме биле тука со милениуми. Не` бришеле и затрупувале и пак сме испливувале. За триумф потребно е дејствувањето да биде долгорочно, генерациско, но пред се` на здрави нозе.