300.000 руси, кои како поголемиот број жители на планетава, се надеваа дека животот до крај ќе си го проживеат по линија на помал отпор, наеднаш од утре во 05:00 треба да се појават во центарот за мобилизација за да добијат важна пратечка улога во приказната на светската сцена, односно првата борбена линија на фронтот.
Исто така, милиони европјани зимава добија улога во трилерот каде неизвесноста е во тоа дали ќе се греат, хранат или ќе платат рата за кредитот за кровот над глава.
А сите заедно ќе се возат во ролеркостерот на можната брза смрт од нуклеарна катаклизма или спора смрт од зелената анти-хумана агенда, биомедицинскиот и економскиот тероризам.
Инаку во моментов далеку сме од најинтересното, бидејќи само што заврши воведот во приказната, која допрва ќе станува интересна со претстојните заплет, кулминација, перипетии и расплет. Приказната е за сите од 7 до 77, каде публиката е воедно и актер. Секој *одеднаш* сакал-нејќел стана играч, макар статист или епизоден карактер, во голема приказна.
Кој би помислил и кој би рекол дека сето тоа ќе се случува и ќе допре до секој еден човек? Кој би помислил дека една светска клика од отпадници од човештвото, мизантропи, дел окултни вавилонци дел уличари, форсирани поткупени идиоти, на сатански каиновски начин би ги втурнала браќата и сестрите во најтешка голгота, со цел потоа некој да понуди лажен спас преку максимална човечка деградација и глобално ропство.
Кој би рекол, освен некои современи визионери, заборавени мртви пророци и стари неважни книги? Секако не тоалет хартија естаблишментот од вестите во седум ипол, кои се по правило збунети и изненадени од сите катастрофи кои периодов се редат една зад друга, а чии се активни чинители.
На мнозинството кое досега живуркаше во топлото и безбедно мочуриште на системот, тие настани *одеднаш* му го повлекуваат чергичето од под нозе и го туркаат низ сценската завеса во една друга приказна за едно реално Животиште, каде луѓето се затекнати на сцена голи и боси со својата слабост и мизерија. Како непријатно враќање во јаве после сладок сон, каде јавето е почудно од сонот. Јаве во кое се плаќаат сите сметки.
Стигнува сметката и за споменатата клика, која ја започна епизодава но не може да ја заврши. Оттаму е иронијата и воедно среќата во несреќа, која ја пренебрегнуваат. А тоа е фактот што влегувањето во наметнатото Животиште не ја заменува по автоматизам мочурливата устоеност на системот со нивната посакувана апокалиптична агенда и лажен спас. Туку нашето новооткриено Животиште не` потсеќа за можноста која секогаш ни била отворена – самите да ја довршиме приказната во еден од трите жанрови: монтипајтоновска црна комедија, банален хорор или Библиски еп.